zondag 11 februari 2018

Winterochtend @Hageven

Zomaar eens op een donderdag vrij genomen omdat het vriest. Mijn bedoeling was om nog eens een poging te wagen met de bevroren zeepbellen, en dit keer op een andere ondergrond dan m’n buxusbol en met andere achtergrond dan de zijmuur van mijn garage. Hopende om ook een mooie zonsopkomst mee te pakken koos ik voor de heide als onder/achtergrond. 
Dus op mijn vrije dag gewoon vroeg op staan, extra warm aankleden en na een tweetal bakjes koffie op het fietsje in het schemerduister naar het wildhek gefietst. Daar met de zaklamp erbij m’n fiets aan een boom gebonden (cijferslot en nog altijd schemerduister). Het weerbericht had me -8 °C beloofd, maar bij vertrek gaf de thermometer maar -5°C aan, hopen dat het met de schemering nog wat extra afkoelt…

Maar eerst de zonsopkomst. In de verte kwam al een roze gloed opzetten, dat zag er hoopvol uit! Dus vlug op pad richting het ven waarvan ik zelf vind dat de opkomst het mooist te zien is. Daar aangekomen besluit ik om eens mooi gebruik te maken van de vorst om een standpunt te pakken waar je op andere dagen een waadpak voor aan moet trekken. 
Ik vermijd wel de grotere zwarte plekken en hop een beetje van graspol naar graspol want als je er naast stapt begint het ijs direct te protesteren. 
 .


Ik maak mijn eerste serie foto’s van deze ochtend en besluit dan om eens te kijken of de zeepbellen willen bevriezen. Hoewel het windstil lijkt te zijn blijkt dat toch niet helemaal het geval. De grotere bellen willen amper ergens blijven hangen en als ze dat dan wel doen zie je ze toch trillen van de wind en zo gauw de bevriezing dreigt te beginnen knappen ze kapot. Da’s balen!
Gelukkig zijn er wel wat kleine belletjes die willen blijven hangen en bevriezen dus het is niet allemaal voor niets.

De zonsopkomst heeft intussen een nog mooier kleurenpalet ingezet dus terug lenzen wissel en een mooie standplaats zoeken want nu weerspiegelen de kleuren mooi op het ijs. Toch blij dat ik die even mee heb kunnen pakken.

Op de weg terug naar het pad valt me ineens op dat de rijp mooie lange kristallen heeft gevormd en ook de vormen in het ijs vind ik de moeite waard om nog even voor op m’n knieën op de koude grond te gaan.
Wel lastig om de kristallen er mooi op te krijgen, maar volgens mij is het me toch wel gelukt. Daarna zoek ik een iets meer beschut plekje om nog een poging te wagen met de bellen. De afgezaagde boomstam zou perfect zijn, maar hier waaien de bellen stuk. Tussen het riet wil ook niks blijven hangen dus dan maar een beetje het bos in. Hier lukt het wat beter, maar nog altijd waaien de grotere bellen vrijwel direct stuk, en ik zou toch zweren dat het windstil was. 
Na nog een aantal pogingen geef ik het op, de zon is inmiddels helemaal op en het warmt rap op. Zal ik toch nog moeten wachten op een ‘echte’ winterdag, zo een met vorst overdag, die hebben we deze winter nog niet gehad en ik ben bang dat die ook voorlopig nog niet gaat komen. Weet je wat, doe dan maar gewoon de lente, kan ik me weer helemaal op de bloemetjes storten.
.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten